Έχει (;) ενδιαφέρον η κουβέντα (το κους κους καλύτερα) που γίνεται γύρω από την μικρή Γκρέτα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι δείχνει η τηλεόραση (η δική μου χάλασε πριν 30 χρόνια και δεν έχω ευκαιρήσει ακόμα να την επισκευάσω), αλλά στο fb το οποίο ακόμα, δυστυχώς, παρακολουθώ γίνεται ένας μικρός χαμός. Σε εννέα από τις δέκα αναρτήσεις, αλλά και στα αντίστοιχα σχόλια, θα δούμε κάποιον συμπολίτη μας να θεωρεί την Γκρέτα σπουδαία, ή το ακριβώς αντίθετο.
Ο κάθε ένας (ή μια, για να είμαστε και πολιτικά ορθοί), ανάλογα με το προσωπικό του πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα, ξεσπαθώνει υπέρ ή κατά της Γκρέτα καθώς και των συμπολιτών του που την υπερασπίζονται ή την λοιδορούν. Διαλέγουμε μια οπτική σύμφωνη με τις ιδέες μας (είναι δικές μας;) και ξεκινάμε τον καυγά. Καυγά, γιατί για διάλογο δεν γίνεται λόγος. «Αφού την ξέρω την αλήθεια βρε αδελφέ! Τι να μου πεις και εσύ;».
Επειδή όμως και εγώ έχω μερίδιο στην βλακεία θα μου επιτρέψετε να γράψω δυο – τρεις χαζομάρες.
a. Δεν είναι δουλειά της Γκρέτα το περιβάλλον.
Όταν βλέπω αυτό το παιδί να μιλάει με πιάνει απέραντη θλίψη. Δεν είναι δουλειά για ένα παιδί αυτή. Θα έπρεπε αντί θα θαλασσοδέρνεται και να «τραβάει τα αυτιά» αυτών που την χειροκροτούν (επειδή τους «τραβάει τα αυτιά»!) να είναι μαζί με τους φίλους της, να παίζει, να ερωτεύεται, να διασκεδάζει και να μελετά. Όποιος είναι μεγαλύτερος από 18 και χαίρεται να βλέπει την Γκρέτα να ταλαιπωρείται έτσι θα πρέπει να το σκεφτεί καλύτερα. Ειδικά οι γονείς της θα έπρεπε να ντρέπονται. Ο ακτιβισμός υπέρ του περιβάλλοντος είναι δική τους δουλειά (και όλων εμάς έτσι, να μην το ξεχνάμε) και όχι της κόρης τους.
b. Ας αφήσουμε τα πρόσωπα και ας δούμε τους μηχανισμούς.
Στο αριστουργηματικό Jesus Christ Superstar και στο Heaven on their minds, o Ιούδας (μία από τις πιο παρεξηγημένες περσόνες του Δυτικού πολιτισμού) λέει στον Ιησού (άλλη μεγάλη παρεξηγημένη περσόνα): you’ve begun to matter more than the things you say. Ας δούμε τι λέγεται, που και σε ποιους λέγεται, με ποιους διαύλους φτάνει σε εμάς, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε (και γιατί) να κάνουμε εμείς, τι μας επιτρέπεται και τι δεν μας επιτρέπεται να πούμε, να μοιραστούμε (ποιος ελέγχει τα ΜΜΕ που δημιουργούν και φιμώνουν, ανάλογα με τα κέφια τους όποιον θέλουν), να σκεφτούμε και στο τέλος να ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ (Μπορούμε; Φευ, δεν μπορούμε). Αν δεν πάψουμε να εστιάζουμε στο ελάσσον και δεν στραφούμε στο μείζον, δεν πρόκειται να γίνει καμία ουσιαστική αλλαγή προς έναν καλύτερο κόσμο.
c. Το κρίσιμο διακύβευμα δεν είναι το περιβάλλον αλλά η δημοκρατία.
Επειδή με κουράζουν οι εκτενείς, ατέρμονες, ανεστίαστες και εν τέλει ναρκισσιστικές αναλύσεις, θα βάλω μία τελεία σε αυτό το κείμενο με το τι πρέπει να γίνει για να σώσουμε και το περιβάλλον (το τομάρι μας δηλαδή, αφού ο πλανήτης γη δεν δίνει δεκάρα για το τι κάνουν τα είδη που φέρει στην επιφάνεια του).
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως το μεγάλο πρόβλημα με το περιβάλλον είναι το ότι δεν αποφασίζουμε εμείς για αυτό. Όπως και για όλα τα σημαντικά πράγματα που διαμορφώνουν την ζωή μας, τις αποφάσεις παίρνουν κάποιοι άλλοι. Το τι αποφασίζουν αυτοί οι άνθρωποι το βλέπουμε κάθε ημέρα. Το τι θα αποφασίζαμε όλοι εμείς, σε έναν πραγματικά δημοκρατικό πλανήτη, μπορεί να το εκτιμήσει ο κάθε ένας από εμάς. Αν κάποιος πιστεύει πως οι αποφάσεις μας θα ήταν το ίδιο κακές ή ακόμα και χειρότερες από ό,τι αποφασίζεται τώρα, τότε μπορεί απλά να απολαύσει το παρόν (μιλώντας γενικά περί ελλείμματος παιδείας, για την ανοησία των υπόλοιπων συμπολιτών του, για το πόσο καλός και ευφυής είναι ο ίδιος, για την χρησιμότητα της γιόγκα…….., ή ό,τι άλλο επιθυμεί). Αν όμως κάποιος πιστεύει πως όλοι εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, οι αγγράμματοι, οι αμόρφωτοι, η πλέμπα βρε αδελφέ, θα πάρουμε αποφάσεις που δεν θα είναι αυτοκτονικές, αλλά τουναντίον θα είναι βιώσιμες και αειφόρες (τα έχει γράψει αυτά η Όστρομ αλλά ποιος ασχολείται μαζί της……), τότε η λύση είναι μπροστά μας και λέγεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δηλαδή μια δημοκρατία στην οποία όλες οι σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από τους πολίτες και μόνο τους πολίτες (για το πώς δείτε εδώ, αλλά και εδώ και εδώ και εδώ ……….)
Για αυτό σας ταλαιπωρώ με αυτό εδώ το κείμενο αγαπητοί μου συμπολίτες. Για να σας πω πως δεν έχει καμία σημασία το ποια είναι ή το ποια δεν είναι η Γκρέτα, έχει μικρή σημασία το τι λέει ή το τι δεν λέει, έχει την σημασία του το ότι όλα τα ΜΜΕ του κόσμου την προβάλουν (για να την υποστηρίξουν ή να της επιτεθούν, το ίδιο είναι). Όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία και κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για εμάς και ενάντια σε εμάς. Eίμαστε δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, σκλάβοι. Αν συμφωνείτε μαζί μου ας πάψουμε να ασχολούμαστε με όπερες της πεντάρας όταν μπορούμε να ζητήσουμε τον χρυσό του Ρήνου. Όταν μπορούμε να ζητήσουμε την πραγματική δημοκρατία.
Referendums For Greece 