Νομίζω ότι είναι ηλίου φαεινότερο το γεγονός πως το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς. Φταίει η Δημοκρατία; Δεν θα μπορούσε, γιατί απλά, στην Ελλάδα δεν έχουμε Δημοκρατία. Αυτό το οποίο έχουμε είναι ένα πολύ νεαρό (γεννήθηκε μόλις το 1974) πολιτικό σύστημα το οποίο ονομάζουμε Δημοκρατία αλλά δεν είναι. Γιατί; Γιατί απλά Δημοκρατία σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Θυμηθείτε αυτές τις δύο λέξεις : λαϊκή κυριαρχία.
Ίσως κάποιος αναρωτηθεί, τι σημαίνει πραγματικά λαϊκή κυριαρχία; Και αυτό είναι απλό. Ο λαός είναι ο μόνος ο οποίος δικαιούται και νομιμοποιείται να αποφασίζει για ότι αυτός νομίζει σημαντικό. Δηλαδή, δεν χρειαζόμαστε ούτε οδοφράγματα, ούτε βία, ούτε επαναστάσεις. Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε ούτε καν να αλλάξουμε τα κόμματα και τους πολιτικούς. Τους αφήνουμε και νομοθετούν. Τους νόμους που μας ικανοποιούν, αυτούς με τους οποίους έστω μπορούμε να ζήσουμε μαζί, τους αποδεχόμαστε (φυσικά όλοι οι νόμοι ‘κατατίθενται’ στο διαδίκτυο και τυπωμένοι σε χαρτί σε δημόσιους χώρους για να ενημερωνόμαστε πριν την ψήφιση τους στην βουλή). Δηλαδή, δεν κάνουμε τίποτα ενάντια στον νόμο και στις επόμενες εκλογές θυμόμαστε και υποστηρίζουμε τον ‘καλό νομοθέτη’. Αν όμως ο νόμος δεν μας αρέσει, αν πιστεύουμε ότι είναι δόλιος, παράλογος ή απλά λανθασμένος τον ακυρώνουμε. Πως; Με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Εδώ θα ήθελα να τονίσω ξανά ότι η λέξη ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ είναι απαγορευμένη και δεν αναφέρεται από ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό χώρο και κόμμα. Ο λόγος είναι προφανέστατος. Το δημοψήφισμα ενισχύει τους πολίτες και αποδυναμώνει τραγικά τα πολιτικά κόμματα. Για αυτό ΚΑΝΕΙΣ (επιμένω στο ΚΑΝΕΙΣ) δεν το επιθυμεί.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ;
Ζητάμε να προστεθούν στο Σύνταγμα τρία άρθρα.
1ον : Οι πολίτες μπορούν να ακυρώσουν τον οποιοδήποτε νόμο (χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση) προκαλώντας ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Αν ένας άνθρωπος, μια ομάδα ή οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα καταφέρει να συλλέξει 100.000 υπογραφές (το ένα εκατοστό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων) ενάντια στον νόμο, προκηρύσσεται δημοψήφισμα στο οποίο οι πολίτες κρίνουν αν ο νόμος θα εφαρμοστεί ή θα ακυρωθεί.
2ον : Οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα, από όπου και αν προέρχεται, πρέπει υποχρεωτικά να επικυρωθεί από τους πολίτες μέσω δημοψηφίσματος. Γιατί το Σύνταγμα ως ο βασικός νόμος της Ελλάδας οφείλει να αντικατοπτρίζει όσο το δυνατό πιστότερα τις ιδέες και τις επιθυμίες των Ελλήνων.
3ον : Αν μια ομάδα 200.000 πολιτών ζητήσει την πρόσθεση ενός άρθρου (το οποίο αυτή έχει συγγράψει) στο Σύνταγμα, γίνεται δημοψήφισμα και αν οι πολίτες συμφωνούν, η πρόταση των συμπολιτών τους γίνεται άρθρο του Συντάγματος. Εννοείται ότι το παραπάνω δημοψήφισμα λαϊκής πρωτοβουλίας δεν μπορεί να θέτει ζητήματα που άπτονται ατομικών ελευθεριών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.
ΑΛΛΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΜΕ;
Όλα τα παραπάνω είναι οι σημαντικότεροι θεσμοί μιας πραγματικής Δημοκρατίας. Δηλαδή μια Δημοκρατίας άμεσης και συμμετοχικής. Τι όμως απαιτεί η Δημοκρατία από τους πολίτες εκτός της συμμετοχής τους; Σίγουρα δεν την αφορούν οι πολιτικές του θέσεις. Για την Δημοκρατία είναι αδιάφορο αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ‘δεξιό’, κεντρώο’ ή ‘αριστερό’. Είναι αδιάφορο αν κάποιος είναι συντηρητικός, προοδευτικός ή ριζοσπάστης. Αντίθετα η ποικιλία των απόψεων και των θέσεων ενδυναμώνουν την Δημοκρατία. Και αυτό ‘απαιτεί’ η Δημοκρατία : τον διάλογο. Τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, στην άποψη του άλλου και φυσικά στην δυνατότητα του να την εκφράζει. Είμαι Δημοκράτης σημαίνει δίνω λόγο στον Άλλον. Τον ακούω και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα συμφωνώ, σέβομαι τις απόψεις του. Θα πρέπει να βάλουμε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο τις λέξεις συναίνεση και συμβιβασμός. Μόνο τότε θα αλλάξει ο πολιτικός μας πολιτισμός. Και μην ξεχνάτε ότι η λέξη πολιτισμός προέρχεται από την λέξη πολίτης. Είμαστε πολιτισμένοι μόνο όταν είμαστε πολίτες και είμαστε πραγματικά πολίτες μόνο όταν είμαστε πραγματικά Δημοκράτες.
ΜΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Υπάρχει μια όμορφη πόλη με 400.000 ευτυχισμένους – όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος – πολίτες. Στις 18 Μαΐου του 2003 οι κάτοικοι της ψήφισαν για εννέα εθνικά θέματα, ένα ζήτημα το οποίο αφορούσε την περιφέρεια τους και άλλα δύο ζητήματα της ίδιας της πόλης. Αυτό ακριβώς σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Στην δική μας αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντίστοιχα ζητήματα θα περνούσαν όλα ‘κάτω από το τραπέζι’. Δεν θα είχαμε καν ενημερωθεί και αν θέλαμε να αντιδράσουμε σε κάποια από αυτά απλά δεν θα μπορούσαμε. Οι κάτοικοι της Ζυρίχης ξέρουν πολύ καλά ότι όπως η αρχαία Ελλάδα ήταν η μητέρα της – μίας και μόνης – Άμεσης Δημοκρατίας έτσι και η Ελβετία είναι η μητέρα της σύγχρονης Άμεσης Δημοκρατίας, και είναι πολύ περήφανοι για αυτό. Το ίδιο περήφανοι και χαρούμενοι είναι πολύ άνθρωποι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο που ανακαλύπτουν την πραγματική Δημοκρατία και προχωρούν αργά αλλά σταθερά στην εκδημοκράτιση της ‘Δημοκρατίας’ τους.
ΩΡΑΙΑ ΜΑΣ ΕΠΕΙΣΕΣ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ
Εν μέσω κρίσης οι Μεσσίες περισσεύουν. Είναι πολλοί αυτοί που προθυμοποιήθηκαν να μας σώσουν. Κάποιοι από αυτούς προχώρησαν και στην δημιουργία των απαραίτητων ιδιωτικών επιχειρήσεων (δηλαδή πολιτικών κομμάτων) προκειμένου να μας σώσουν. Φυσικά με το αζημίωτο. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Οι πολιτικοί δεν θα μας σώσουν ποτέ, οι πολιτικοί θα σώζουν πάντα τους εαυτούς τους και μόνο αυτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία τους στην Ελλάδα είναι άθλιοι, ανίκανοι, ανεπάγγελτοι και αήθεις. Ο μόνος που μπορεί να μας σώσει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Συμμετέχοντας στην πολιτική, δηλαδή συμμετέχοντας στην ίδια μας την ζωή. Πως; Κλείνοντας την τηλεόραση, διαβάζοντας ένα βιβλίο, δραπετεύοντας από το σπίτι μας και μιλώντας με τους συμπολίτες μας. Και αν τους βρείτε απογοητευμένους ή ακόμα και σε απόγνωση με όλα αυτά τα οποία ζούμε πείτε τους ότι υπάρχει λύση. Λέγεται Δημοκρατία και είναι δίπλα μας. Και όταν στην συνέχεια σας ρωτήσουν τι πρέπει να κάνουμε να τους πείτε μόνο μια λέξη : ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Ζητείστε τους να ενημερωθούν, να το εξετάσουν ως θεσμό και αν τελικά συμφωνούν να το μεταφέρουν σε όσους περισσότερους συμπολίτες μας μπορούνε. Και αν σας πούνε ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν, ότι δεν είναι πολιτικά επαρκείς να τους απαντήσετε ότι ακόμα και αν δεν ξέρουν, ακόμα και αν όντως δεν είναι πολιτικά επαρκείς, μόνο αυτοί δικαιούνται να αποφασίζουν για την ζωή και το μέλλον τους. Αν και εγώ είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι πολίτες ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ ξέρουν καλύτερα από τους πολιτικούς. Γιατί απλά οι πολίτες ποτέ δεν είναι ταυτόχρονα τόσο άθλιοι, ανίκανοι, ανεπάγγελτοι και αήθεις.
Όσοι ξέρετε Αγγλικά διαβάστε αυτό : http://www.democracy-international.org/book-direct-democracy.html. Είναι ένα ΣΠΟΥΔΑΙΟ βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβάσει ο κάθε Έλληνας. Εσείς που δεν μπορείτε να το διαβάσετε στα Αγγλικά θα περιμένετε λίγο. Ελπίζω σύντομα (με την βοήθεια κάποιων καλών φίλων) να είμαστε σε θέση να σας το ‘προσφέρουμε’ στα Ελληνικά. Οποιοσδήποτε θέλει και μπορεί να βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτος.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.
Referendums For Greece 
Aναφορικά με τα δημοψηφίσματα πρέπει να τονιστεί ιδιαιτέρως ότι δεν μπορούν να γίνονται για ζητήματα που άπτονται των ατομικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών… Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να ψηφίσει το πόπολο σε ένα δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό ή σε κάποιο ζήτημα που θα αφορούσε τους ομοφυλόφιλους.Επίσης, πριν από κάθε δημοψήφισμα,πρέπει να διενεργείται ένας ουσιαστικός κοινωνικός διάλογος, καθώς όπως μπορεί να χειραγωγείται η ψήφος το ίδιο μπορεί να χειραγωγηθεί και ένα ναι ή όχι στο δημοψήφισμα. Εν κατακλείδι, το κλειδί είναι ο διάλογος… και όσο πιο άμεσος γίνεται… μην κάνουμε την δημοκρατία reality…
Ανεπάγγελτοι και τόσο καλά αμοιβόμενοι ταυτόχρονα.
Προστατεύουν δε με απόλυτη αυταπάρνηση τα »κεκτημένα» τους
-και οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι χαχα αντιπολιτεύσεις τους-
ώστε οι υποστηρικτές ψηφοφόροι,
ενώ συζητούν άλλες πράξεις και παραλείψεις,
θεωρούν λα’ι’κισμό την όποια αναφορά στα αισχρά βουλευτικά προνόμια,
γεγονός που επίσης αποδεικνύει τις φοβερές συνέπειες της πελατειακής πολιτικής.
Όσους κινδύνους ενέχει η πραγματική συμμετοχική δημοκρατία αποκλείεται
-ακόμα κι αν το θέλει-
να αποδειχθεί πιο τραγική και ολέθρια από την απομίμησή της.
Παράθεμα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ένα θαυμαστό, άγνωστο πολίτευμα. « Paganeli
Eίναι ακριβώς η πραγματική δημοκρατία (όπως κάποτε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) αυτή την οποία έχουμε, αυτή που μας κάνει να αγανακτούμε και αυτή η πραγματική δημοκρατία είναι σε αντίθεση με μια «ιδανική» δημοκρατία που θα αντιπροσώπευε χωρίς αμφισημίες και χειραγωγήσεις τους πιο ευγενείς λαϊκούς πόθους… αλλά που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία (δεν υπήρξε ούτε στην Αθήνα, φυσικά) χωρίς εμπόδια, περιορισμούς και αντιδημοκρατικές πλεκτάνες. Όσο περισσότερο είναι μια δημοκρατία πραγματική τόσο λιγότερο είναι ιδεατή και τόσο περισσότερο αντανακλά τις αντιφάσεις και τις καταχρήσεις μιας κοινωνίας. Να προσθέσω και κάτι ακόμη: αντανακλά την εσωτερική αντίφαση που υπάρχει στον καθένα από εμάς ανάμεσα στο άγχος για δικαιοσύνη που θέλουμε να μας χαρακτηρίζει και τη διαρκή λαχτάρα για άδικα προνόμια ή πλεονεκτήματα. Ή την αντίφαση ανάμεσα στους πραγματικούς και ειλικρινείς πολιτικούς που λέμε ότι θέλουμε και τους συμπαθητικούς δημαγωγούς που στην πραγματικότητα ψηφίζουμε. Ποιον θα ψηφίζαμε, έναν πολιτικό καθόλα ειλικρινή που θα ομολογούσε τα όρια και τις αμφιβολίες του ή κάποιον που θα μας ζητούσε να θυσιαστούμε για το κοινό καλό εις βάρος του προσωπικού μας συμφέροντος;
Η πραγματική και πραγματιστική δημοκρατία ξεκινά κυρίως με την κατανόηση ότι είμαστε όλοι πολιτικοί και ότι καμία αντιπροσώπευση, όσο πετυχημένη και τίμια κι αν είναι, δεν μας απαλλάσσει από το να ενδιαφερόμαστε για τα δημόσια πράγματα, να εξετάζουμε τα προβλήματα και να συνεργαζόμαστε ενεργητικά για την εξεύρεση λύσεων. Καμιά πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να αποδεχτεί έναν μανιχαϊσμό τόσο ιδιοτελή και βολικό. Αληθεύει σαφώς ότι είναι αναγκαίο να υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στη δημοκρατία, στη σεχταριστική σκλήρυνση των κομμάτων, στις ανεξέλεγκτες αγορές υπέρ της αδηφάγου καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, για την αποτελεσματική θεσμοποίηση μιας δικαιοσύνης που δεν θα συμβιβάζεται με τα κόμματα, για ένα ποιοτικό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης και για τόσα άλλα πράγματα. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι δυνατό εφόσον η κριτική της πολιτικής συνεχίζει να είναι μια κριτική των πολιτικών χωρίς μια αυτοκριτική των πολιτών.
Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιταλική επιθεώρηση «MicroMega», τεύχος 8, 2011.
Εύγε στον συγγραφέα..! Είναι ίσως το καλύτερο κείμενο περί Δημοκρατίας με ουσιαστική «πρόταση» που έχω δει μέχρι σήμερα.
Δεδομένου οτι πραγματεύομαι επι του τρομακτικού αυτού ζητήματος θα καταθέσω εδώ ενα δεκάλογο «κανονισμό» μιας επέκτασης των όσων προαναφέρθηκαν για την εφαρμογή της πλήρους και άμεσης δημοκρατίας.
1 Κάθε πολίτης της χώρας δικαιούται να προτείνει και να ψηφίζει προτάσεις (νόμους ).
2 Η πρόταση και η ψήφος οφείλουν να είναι επώνυμα ενυπόγραφες.
3 Κάθε πρόταση μπορεί να κατατίθεται στην τοπική επιτροπή του δήμου οποτεδήποτε.
4 Η πρόταση κατατίθεται εγγράφως με λακωνικό τίτλο, αλλά και πλήρη ανάπτυξη του οφέλους που απορρέει από αυτή.
5 Μόνο και συνεχές έργο της δημοτικής επιτροπής είναι η περισυλλογή των προτάσεων, η ταξινόμηση τους σε όμοιες και μη, και η προώθηση τους στον ένα και μόνο κρατικό διαδικτυακό τόπο ψηφοφορίας των πολιτών.
6 Μια πρόταση αναρτάτε προς ψήφιση όταν: α) Είναι νέα και μοναδική, β) φέρει ικανό αριθμό ομοίων προτάσεων που αντιτίθεται σε ήδη υπάρχουσα που υφίσταται ως νόμος του κράτους.
7 Οι πολίτες ψηφίζουν επώνυμα με τον κωδικό τους οποτεδήποτε – μέσα στα πλαίσια συμφωνηθέντος χρονικού ορίου πχ. 6 μηνών έχοντας τρις επιλογές για κάθε πρόταση: α) Συμφωνώ β) Διαφωνώ γ) Δεν γνωρίζω
8 Μετά την λήξη της προθεσμίας το αυτόματο σύστημα αναρτά άμεσα τις πλειοψηφικές προτάσεις με (Συμφωνώ), ως Νόμους σε ισχύ. ( Εγώ προτείνω ποσοστό 70% για να τεθεί πρόταση ως Νόμος )
9 Οι προτάσεις που δεν καλύπτουν το συμφωνηθέν ποσοστό αποσύρονται και διατηρούν το δικαίωμα συμμετοχής στην επόμενη διαδικασία αν ο αριθμός τους είναι ικανός.
10 Οι αποφάσεις των δικαστηρίων θα πρέπει πριν εφαρμοστούν να αναρτώνται προς ψήφιση από τους πολίτες.
Δύο σχόλια επί σχολίων:
1. Geraldine: Δεν είμαι σίγουρος ό,τι δεν πρέπει να επιτρέπονται δημοψηφίσματα επί ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Ποιος δικαιούται να απαγορεύσει στο λαό ν’ αποφασίσει;
2. Πάρης Μάνιας: Η δημοκρατία είναι πολίτευμα ανθρώπων. Και οι άνθρωποι είναι και σώματα. Κατά τη γνώμη μου στο νέο σύνταγμα που θα φτιάξουν οι πολίτες στην Ελλάδα θα πρέπει να προβλέπεται ότι οι άνθρωποι για να συμμετάσχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες θα πρέπει να κάνουν το κόπο να σηκώνονται απ’ το καναπέ και το πληκτρολόγιο και να πάνε μέχρι τη κάλπη στο δημαρχείο μια συγκεκριμένη μέρα.
Δεν μπορώ να φανταστώ μαι δημοκρατία που οι πολίτες θα ψηφίζουν μεταξύ τυριού και αχλαδιού.
Για τον blackboy1955 : Γιατί θα πρέπει να ψηφίσω την συγκεκριμένη μέρα …? ετσι πιστεύεις οτι αποδεικνύω την υπευθυνότητα μου ή το πρωτεΐνης με λίγη δόση δικτατορίας και τιμωρίας…μπορείς να το τεκμηριώσεις λίγο αυτό με το ( τυρί και το αχλάδι ) .
Γεια σου Πάρη.
Η δημοκρατία απαιτεί ανάληψη ευθύνης απ’ τους πολίτες. Δηλαδή υπευθυνότητα.
Η σωματική παρουσία, η ψηφοφορία μια συγκεκριμένη ημέρα, το μάζεμα υπογραφών σε ένα χαρτί και όχι στο διαδίκτυο κ.λ.π. στοχεύει ακριβώς στη συμμετοχή πολιτών που έχουν πάρει στα σοβαρά την όλη διαδικασία. Αφιερώνοντας χρόνο και κόπο σε κάτι αναγκάζεσαι να το πάρεις λίγο πιο σοβαρά.
Ιδανικά μόνο η συμμετοχή σε μια συνέλευση 20.000 έως 50.000 ανθρώπων εξασφαλίζει πως οι άνθρωποι ασχολούνται με την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων παίρνοντας αποφάσεις χρησιμοποιώντας πλήρως την κριτική τους ικανότητα. Αλλά είμαστε δυστυχώς πολύ μακρυά από κάτι παρόμοιο.
Στην αντίθετη περίπτωση είναι δυνατόν να αποφαίνεσαι για ζητήματα όπως η χρήση πυρηνικής ενέργειας, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, οι διεθνείς σχέσεις της χώρας κ.ά. χωρίς να το πολύ σκεφτείς. Εκεί ανάμεσα στη πλακίτσα με τους φίλους στο Facebook, το χάζεμα σε διάφορα sites διαφόρων ειδών και τη παρακολούθηση ταινιών στο youtube ρίχνεις και ένα ψήφο στο δικτυακό τόπο που εμφανίζεται σε ένα απ’ τα δεκάδες παράθυρα που έχεις ανοικτά. Έτσι όμως δεν αποφασίζεις. Λες απλώς τη γνώμη σου. Αυτό βέβαια το υποψιάζεσαι και συ Πάρη. Γι’ αυτό προτείνεις μια πρόταση να γίνεται νόμος μόνο αν συγκεντρώνει το 70%.
Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση Διονύσης.
Υ.Γ. Η δική μου πρόταση είναι η εξής:
Πρόταση για την αναθεώρηση του ελληνικού συντάγματος.
1ον. Προκηρύσσεται δημοψήφισμα με θέμα συγκεκριμένο νομοσχέδιο όταν το ζητούν με την υπογραφή τους 100.000 πολίτες. Το δημοψήφισμα είναι έγκυρο ανεξάρτητα απ’ το ποσοστό συμμετοχής των πολιτών.
2ον. Προκηρύσσεται δημοψήφισμα ανάκλησης αιρετών οργάνων και προκήρυξης νέων εκλογών, με προϋποθέσεις α) τη συγκέντρωση υπογραφών του 20% του εκλογικού σώματος και β) συμμετοχή τουλάχιστον 50% των πολιτών στο σχετικό δημοψήφισμα.
3ον. Προκηρύσσεται (α)κυρωτικό δημοψήφισμα, που να θέτει στην κρίση των πολιτών νόμους ήδη ψηφισμένους από τη Βουλή αν το ζητούν είτε 60 τουλάχιστον βουλευτές είτε με την υπογραφή τους 100.000 πολίτες. Το δημοψήφισμα είναι έγκυρο ανεξάρτητα απ’ το ποσοστό συμμετοχής των πολιτών.
Παρόμοια πράγματα ισχύουν εδώ και δεκαετίες στην Ελβετία !!
«BlackBoy1955″…Δεδομένου οτι διακρίνω διδακτορικό ύφος στις παρατηρήσεις σου λαμβάνω την τιμή να σου απαντήσω αναλόγως: Όταν βρούμε το σθένος και την παρρησία να προτείνουμε και να ψηφίζουμε επωνύμως χωρίς φόβο και πάθος τότε θα μπορούμε να δασκαλέψουμε και τους αδαείς.
Αν έκανες τον κόπο κοιτάξεις πάλι λεπτομερώς τις συμπιεσμένες προτάσεις του δεκάλογοι που κατέθεσα εδώ θα διακρίνεις ότι προκύπτει κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί ποτέ και δεν θα μπορούσες να το συγκρίσεις με τα ελβετικά ημίμετρα …Δεν σου μιλάω πουθενά για κυβέρνηση ούτε για συμμετοχή τον πολιτών…μιλάω μόνο για την απόλυτη κυριαρχία του λαού…Αντιθέτως εσύ συνεχίζεις να έχεις στο νου σου κάποιους «ειδικούς» που θα νομοθετούν για λογαριασμό σου και απλά θα σου κάνουν τη χάρη να σε ρωτήσουν πριν πάρουν την τελική απόφαση και αν φυσικά τους προσκομίσεις και 100.000 υπογραφές…..Αυτό το μοντέλο φίλε βγάζει σε μένα τόση υποκρισία ή (αγνεία) όση και η αντίληψη σου πως οι πολίτες μιας χώρας είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανεύθυνοι και ανίκανοι να κρίνουν.
Εσύ υποτίθεται πως διάβασες 10 φράσεις και δεν κατάλαβες τι λέω …και υπαινίσσεσαι οτι σε μια συνέλευση (μπουλούκι ) 20 -50 χιλιάδων ανθρώπων θα μπορούσες να με καταλάβεις και κρίνεις επιτόπου και να ψηφίσεις δια βοής ή δια ανατάσεις της χείρας….και επιπλέον η σοβαρή κριτική σου φτάνει μέχρι του σημείου να λογαριάζεις το μεγαλύτερο επίτευγμα της ανθρωπότητας (ΔΙΑΔΊΚΤΥΟ ) ως ευτελές μέσο για την επικοινωνία των πολιτών .
Ε ..λοιπόν σου λέω πως ο λόγος που με γνώρισες (εν ολιγης ) είναι αυτή η τεχνολογία που κατασκευάστηκε απο πολίτες ώριμους και ευφυής και οχι από φτιασιδωμένα ματαιόδοξα κοπρόσκυλα που αναγορεύονται «πολιτικοί τεχνίτες»….
Σου λέω κατι που ξεχνάς σκόπιμα ίσως όπως ολοι όσοι ευελπιστούν σε μια πληρωμένη συμμετοχή τους στα δήθεν κοινά «Κανείς δεν δικαιούται να κυβερνά και να νομοθετεί ακόμα και ο σοφότερος όλων» παρά μόνο ο λαός δια της πρότασης και της ψήφου (επώνυμα πάντα) …διότι νόμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ΗΘΙΚΉ συμφωνία μεταξύ των πολιτών.Οι Αναλύσεις της διατριβής μου θα δημοσιευθούν σύντομα και τότε θα έχεις όλες τις απαντήσεις για σίγουρα και αφελή ερωτήματα του τύπου ( πως θα διασφαλίσουμε την φερεγγυότητα των ηλεκτρονικών μέσων κλπ ) ως τότε σε παραπέμπω σε άλλη διατριβή που
φιλοξενείται στο web site του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και έχει λάβει χώρα από το 1990 …αφορά την ηλεκτρονική ψήφο και όχι την πλήρη και άμεση Δημοκρατία που προτείνω εδώ….ΧΑΙΡΕ Black Boy
ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΚΛΗΣ http://www.ntua.gr/periklesnet/page3/page3.html
ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΚΛΗΣ http://www.ntua.gr/periklesnet/page3/page3.html
Γεια σου Πάρη.
Μερικά ακόμα για να τελειώνουμε:
Γράφεις:
«διακρίνω διδακτορικό ύφος στις παρατηρήσεις σου λαμβάνω την τιμή να σου απαντήσω αναλόγως: Όταν βρούμε το σθένος και την παρρησία να προτείνουμε και να ψηφίζουμε επωνύμως χωρίς φόβο και πάθος τότε θα μπορούμε να δασκαλέψουμε και τους αδαείς.»
Φαντάζομαι ότι με το «διδακτορικό» εννοείς δασκαλίστικο. Ε, λοιπόν η απάντηση με επιχειρήματα δεν αντιμετωπίζεται με χαρακτηρισμούς. Σε καλώ λοιπόν να απαντάς με επιχειρήματα και όχι με χαρακτηρισμούς. Αν θες ο λόγος σου να είναι πειστικός.
Στο μάζεμα υπογραφών να είσαι σίγουρος πως θα υπογράψω με το όνομά μου και όχι ως blackboy1955.
Για το ζήτημα «διαδίκτυο και ανωνυμία» μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση στο site μου http://diastavrumenapira.wordpress.com/ γιατί δεν έχω σκοπό να καταχραστώ τη φιλοξενία του Πέτρου.
Και κάτι ακόμα: στη δημοκρατία όλοι είναι δάσκαλοι και όλοι είναι μαθητές.
Γράφεις
«όση και η αντίληψη σου (σ.σ εννοείς τη δική μου!!) πως οι πολίτες μιας χώρας είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανεύθυνοι και ανίκανοι να κρίνουν.»
Αυτό που το είδες; Αντιθέτως σύμφωνα με την πρότασή μου οι πολίτες μόνο ανεύθυνοι και ανίκανοι δεν είναι.
Επειδή οι συνελεύσεις και οι κομμούνες είναι κάτι πολύ μακρινό αναβάλλω κάθε σχετική συζήτηση. Ή μήπως δεν έχω το δικαίωμα;
Για το ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ το μόνο που θα πω είναι πώς όπως και κάθε τεχνολογία επιτρέπει διαφόρων ειδών χρήσεις αλλά και τροποποιείται-κατευθύνεται απ’ αυτές τις χρήσεις.
Και κάτι τελευταίο αλλά όχι σε σημασία: Η δημοκρατία αφορά κοινωνίες, όχι άτομα. Αυτό σημαίνει πώς όλοι μαζί θα αποφασίσουμε για τη πολιτική λειτουργία και όχι ο καθένας μόνος τους απ’ το σπίτι του. Θα διατυπώσουμε επιχειρήματα, θα δεχθούμε κριτική και στο τέλος θα ψηφίσουμε. Αυτό είναι απαραίτητο και για έναν ακόμα λόγο: μόνο το πλήθος μπορεί να επιβάλλει τη δημοκρατία κόντρα στα ιδιοτελή συμφέροντα των καπιταλιστών.
blackboy1955 (κατά κόσμον Διονύσης)
εξαιρετικά τα σχόλια του Πάρη!!!
Φίλες και φίλοι
Ας κρατήσουμε τους τόνους όσο μπορούμε χαμηλότερα. Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε σε επιχειρήματα και ας αποφύγουμε χαρακτηρισμούς και αφορισμούς. Όλοι μαζί θα πετύχουμε σίγουρα κάτι πολύ καλύτερο από ότι ο καθένας μόνος του.
Φίλε Πάρη ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. ‘Ολα όσα προτείνεις έχουν ενδιαφέρον αλλά νομίζω ότι πάντα θα πρέπει να θυμόμαστε την ‘συνέχεια’ που μάθαμε στο σχολείο. Η απόλυτη κυριαρχία των πολιτών δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί, μπορούμε όμως να το πλησιάσουμε ασυμπτωματικά. Ας ξεκινήσουμε την εκδημοκράτιση της ‘Δημοκρατίας’ μας και μακάρι να φτάσουμε ακόμα πιο μακριά από όσα προτείνεις. Το δυνατό και το αδύνατο συνδέονται άμεσα με το περιβάλλον και τις συνθήκες. Κάτι το οποίο σήμερα είναι αδύνατο μπορεί αύριο να είναι δυνατό, πρέπει πρώτα όμως να αλλάξουμε τις συνθήκες. Για αυτό προτείνω πριν την απόλυτη κυριαρχία των πολιτών να σκεφτούμε πως μπορούμε να φτάσουμε σε μια έστω σχετική. Σχετική αλλά κυριαρχία, γιατί νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα ο λαός δεν είναι κυρίαρχος.
Να μην ξεχνάμε κάτι για την Ελβετία. Είναι ομοσπονδία στην οποία τα καντόνια που την αποτελούν απολαμβάνουν μεγάλη αυτονομία. Και ίσως εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Στο πως οι Ελβετοί ασκούν την πολιτική σε επίπεδο περιφέρειας – καντονιού και δήμου. Ναι έχουν τοπική βουλή, ναι έχουν πολιτικούς οι οποίοι νομοθετούν. Στην διαδικασία ‘ωρίμανσης’ του νόμου όμως συμμετέχουν και οι πολίτες. Και αυτό το θέλουν και οι πολιτικοί γιατί πάνω από τα κεφάλια του υπάρχει πάντα η δαμόκλειος σπάθη του δημοψηφίσματος. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καθόλου ευχάριστο για έναν νομοθέτη να ‘περάσει’ έναν νόμο ο οποίος θα ακυρωθεί από τους πολίτες. Αυτός είναι και ο λόγος – η ‘προσοχή’ των πολιτικών – πού μόνο ένα 7% των ομοσπονδιακών νόμων δέχεται την επίθεση δημοψηφίσματος. Και από αυτό το 7% μόνο περίπου τρεις ακυρώνονται από τον λαό. Αλλά να το πω και διαφορετικά, εγώ προσωπικά δεν θέλω να νομοθετώ. Η νομοθεσία σε ένα σύγχρονο κράτος απαιτεί για εμένα πολύ δουλειά (πρόσεχε δεν μιλάω για γνώση). Ας νομοθετούν οι πολιτικοί και ας επικυρώνω εγώ ως μέλος της ελληνικής κοινωνίας. Ότι μας αρέσει το κρατάμε, ότι δεν μας ικανοποιεί το ακυρώνουμε. Γιατί σου φαίνεται αυτό το μοντέλο υποκριτικό; Πάντως αυτό το οποίο εγώ φαντάζομαι ιδανικά είναι μια κοινωνία που οι πολιτικοί δεν ψηφίζονται αλλά κληρώνονται. Και όταν θα κληρωθείς βιώνεις μια εσωτερική σύγκρουση. Από την μία νοιώθεις υποχρέωση και χαρά να εργαστείς για την πόλη σου ή την ομοσπονδία σου και από την άλλη νοιώθεις άτυχος που θα χρειαστείς να δουλέψεις σκληρά και υπεύθυνα ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για οποιουδήποτε είδους προσωπικό υλικό κέρδος. Αλλά τέλος πάντων αυτή είναι η δική μου ευτοπία.
Να βάζουμε τον πήχη πολύ ψηλά αλλά το ανέβασμα του ας το κάνουμε εκατοστό – εκατοστό.
Η δημοκρατία προϋποθέτει επικοινωνία, διάλογο, κουτσομπολιό και γιατί όχι ακόμα και φωνές (αλλά μέχρι εκεί). Όμως η επικοινωνία δεν μπορεί να εξαντληθεί στο διαδίκτυο. Ας επιτρέψουμε στις τεχνολογίες – και στους εαυτούς μας σε σχέση με αυτές – να ωριμάσουνε. Εγώ προσωπικά θέλω να συζητώ και να ψηφίζω φυσικά. Το διαδίκτυο το χρησιμοποιώ για άλλα πράγματα. Προσπαθώ να μην είμαι αρνητικός σε οτιδήποτε αλλά αν δεν νοιώσω και ταυτόχρονα καταλάβω ακριβώς πως λειτουργεί κάτι, δεν πρόκειται να το υιοθετήσω σε σχέση με κάτι άλλο το οποίο ξέρω και εμπιστεύομαι. Για αυτό Πάρη ότι κι αν πει το οποιοδήποτε πολυτεχνείο δεν πρόκειται να το δεχτώ αν δεν το εξετάσω και αν δεν πεισθώ, εγώ και οι υπόλοιποι συμπολίτες μου. Εκτός αν δεχτούμε ότι επειδή εγώ έχω περάσει από ένα πολυτεχνείο μπορώ να καταλάβω και να εγκρίνω κάτι και αυτό αρκεί. Αλλά τότε δεν μιλάμε για δημοκρατία…….
Και η επωνυμία της ψήφου είναι ένα θέμα για το οποίο έχουμε πολλά στοιχεία και μπορούμε να βγάλουμε ώριμα συμπεράσματα. Υπάρχουν περιπτώσεις που η ανωνυμία λειτουργεί θετικά και άλλες όχι. Δείτε για παράδειγμα τις ψηφοφορίες της Βουλής. Γιατί είναι ονομαστικές; Για να ελέγχει ο ψηφοφόρος τι επιλέγει ο αντιπρόσωπος του ή για ‘μαντρώνει’ τους βουλευτές του ο μονάρχης – αρχηγός του κόμματος; Αυτά πρέπει να βρεθούμε και να συζητήσουμε. Γιατί τέτοιες κουβέντες μέσω internet δεν γίνονται. Τουλάχιστον όχι από εμένα.
Να είστε καλά
Πέτρος
Πετρο Χαιρε…!
Σαι ευχαριστώ για την διαπίστωση σου ( Φίλε Πάρη ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.) προφανώς εννοείς οτι η καλύτερη πρόταση για απόλυτη κυριαρχία δίνει την τάση για άμυνα και εχθρικά πυρά εκ των υπαρχόντων δοκιμασμένων και καλών ημίμετρων τις ελβετικής κουλτούρας…
Το ανωτέρω συμπέρασμα προκύπτει απο την προηγούμενη φράση σου ( Όλοι μαζί θα πετύχουμε σίγουρα κάτι πολύ καλύτερο από ότι ο καθένας μόνος του. ) την οποία έχω κορωνίδα στον κανονισμό που δημοσίευσα και πραγματεύομαι ακόμη, πράγμα που σημαίνει οτι μπορεί να χρίζει διορθώσεων…( Καθε πολίτης δικαιούται να προτείνει και να ψηφίζει νόμους …)
Εν συνεχεία αγαπητέ Πέτρο …αν εσύ απο το σχολείο εχεις διδαχθεί πως ( Η απόλυτη κυριαρχία των πολιτών δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί ) μάθε τώρα οτι είναι ένας σοβαρότατος λόγος να πιστέψεις το ακριβώς αντίθετο.
Στο σχολείο έμαθες επίσης οτι σε μια καθώς πρέπει δημοκρατία δεν θα πρέπει να ψηφίζουν οι γυναίκες ούτε οι φτωχοί ….και επίσης έμαθες πως αυτοί που σχεδίασαν αυτο το αίσχος και το ονόμασαν δημοκρατία εν συνεχεία καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη τον Άνθρωπο που τους κατέκρινε για την ανήθικη συμπεριφορά τους, και εξόρισαν τον νομοθέτη Σόλωνα που απάλλαξε τους σκλάβους απο τα δεσμά τους.
Πέτρο ο πήχεις για να ανέβει ψηλά πρέπει να αφήσεις τον αθλητή ελεύθερο να το κάνει φτάνουν οι προπονήσεις του λαού και οι προπονητές… κάποια στιγμή θα πρέπει αυτος ο λαος να αποφασίσει για την τύχη του και για τα εκατοστά που θα ανεβάσει τον πήχη…ουτε εσυ ουτε εγω θα το αποφασίσουμε . Το μονο που μπορούμε να κάνουμε ειναι να καταθέτουμε προτάσεις για την αμεσότερη δικαιότερη και ποιο ολοκληρωμένη μορφη δημοκρατίας που μπορούμε να έχουμε στο κεφάλι μας . Οι μετριότητες και οι αντιγραφές μοντέλων δεν βοηθούν κανένα πλην των αρχονταδων που θα κερδίζουν χρόνο στο σβέρκο μας οσο εμείς παραμένουμε δηλοι και υπάκουοι στις ελβετικές καντουνες…που αν μη τι άλλο συντηρούνται πλουσιοπάροχα απο τα κλεμμένα της ανθρωπότητας και δεν τιμά στο κατω κάτω τον ελληνα να αντιγράψει το μοντέλο τους μιας και έχουμε δικό μας να επαναφέρουμε και να διορθώσουμε.
Εγώ θα ακολουθήσω μετά χαράς όποιο σύστημα και αν ζυγώνει έστω και λίγο την δημοκρατία, θα μάχομαι όμως όσο ζω για να αποδείξω οτι υπάρχουν άνθρωποι καθηλωμένοι στον «καναπέ και στο κρεβάτι» οχι γιατι είναι αδαείς και ανεύθυνοι αλλά γιατί υπάρχει και ο παράγοντας υγεία που πολλοί «ΔΑΣΚΑΛΟΙ» και προπέτες αγνοούν και τους απαξιώνουν λέγοντας πως αν δεν κατέβεις στην πλατεία να σηκώσεις το κουλό σου και να ψηφίσεις είσαι άχρηστος …Ε λοιπόν οχι ρε φίλε είναι ντροπή να υποστηρίζουμε πως η ασφαλέστερη λύση της επικοινωνίας είναι τα περιστέρια την στιγμή που έχουμε κατακτήσει την ταχύτητα του φωτός με το internet.
Μέχρι τότε θα κάτσω στο αναπηρικό μου καροτσάκι αναπαυτικά θα διαβάζω τις σοφές προτάσεις σας και θα τις ψηφίζω ήρεμα τρώγοντας αχλάδι και πεπόνι….όπως λέει και Διονύσης…χωρίς αυτο να σημαίνει πως δεν έχω την αναγκη να ανταλλάξουμε τις απόψεις μας κατ ιδίαν σε μια ολιγομελή συνέλευση στοχαστών ή ακόμα καλύτερα σε ενα συμπόσιο με καλό μεζε και βαρελισο κρασί…
Η ανωτέρω εικόνα ειναι πλασματική …αλλά θα μπορούσα να ειμαι ανάπηρος…!
Φιλια σε όλους και καλή συνέχεια στο πολύτιμο έργο σας.
Φίλε Πάρη
Νομίζω ότι όλες μας οι ‘αντιρρήσεις’ θα εξανεμισθούν ή ακόμα καλύτερα και δημοκρατικότερα θα παραμείνουν αλλά θα φτάσουμε σε κοινά αποδεκτές θέσεις (δες συναίνεση και συμβιβασμός) κάνοντας αυτό που προτείνεις : κουβέντα με μεζέ και κρασί.
Καλό κουράγιο και δύναμη σε όλους μας.
Σχετικά με τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες:
Στο χέρι της δημοκρατίας είναι να εξασφαλίσει τη συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες όλων όσων θέλουν να συμμετάσχουν.
Δυστυχώς τίποτε δεν μπορεί να εγγυηθεί πώς οι ανθρώπινες κοινωνίες (άρα και οι δημοκρατίες) δεν θα διαπράξουν εγκλήματα (π.χ. θανάτωση Σωκράτη, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κ.λ.π.). Μόνο ο δικός μας ανυποχώρητος πολιτικός αγώνας απομένει.
Δυστυχώς φίλε Πάρη θα πρέπει αν θες να έχεις πολιτική δράση να έρθεις σε επαφή, να συγχρωτιστείς όχι μόνο «με μια ολιγομελή συνέλευση στοχαστών» αλλά με το χύμα κόσμο.
Και συγνώμη αλλά τώρα ποιος θεωρεί τους πολίτες «αδαείς και ανεύθυνους»;
Φίλε και γείτονα Πέτρο καλησπέρα,
Θα ήθελα να σε συγχαρώ για την προσπάθεια σου.Συμφωνώ εν γένει με τα όσα γράφεις στο άρθρο σου.Μία διαφωνία έχω μόνο, ήσσονος σημασίας: Τι θα πει ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ δημοκρατία;Είναι δυνατόν η δημοκρατία να υφίσταται ως ΕΜΜΕΣΗ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ;
Φίλε Γιάννη
Έμμεση και μη συμμετοχική δημοκρατία δεν υπάρχει. Στον βαθμό που κάποιος θα όριζε την δημοκρατία ως το πολίτευμα το οποίο εξασφαλίζει, εγγυάται και πραγματώνει την ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ προφανώς η αμεσότητα και η συμμετοχικότητα είναι απαραίτητες προϋποθέσεις. Το ερώτημα συνεχίζει να είναι : πως, με δεδομένη την σημερινή κατάσταση, μπορούμε να μεταβούμε σε μια ‘δημοκρατικότερη’ κοινωνία; Για εμένα πλέον η απάντηση είναι απλή : μέσα από την θεσμοθέτηση δημοψηφισμάτων. Σε οποιοδήποτε κείμενο ‘εκτός Ελλάδος’ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ σημαίνει ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σημαίνει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Αλήθεια, όταν ο Αριστοτέλης γράφει ότι οι Αθηναίοι κυβερνούσαν μέσω ΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ, τι ακριβώς εννοεί; Διάβασε το βιβλίο των Verhulst και Nijeboer και θα καταλάβεις. Θα δεις πόσο απλά είναι τα πράγματα αν ‘παρακάμψουμε’ την προπαγάνδα που μας ‘τυφλώνει’.
Γεια σου, Πέτρο.
Μια μηδενιστική και απαισιόδοξη κριτική προερχόμενη απ’ την κομμουνιστική Αριστερά και τον αναρχικό χώρο είναι η εξής:
Στη σύγχρονη κατάσταση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τόσο ισχυρά που η χειραγώγηση των μαζών είναι παιχνιδάκι και καθημερινότητα. Ταυτόχρονα εξακολουθούν να υφίστανται και όλα τα παλαιά και επιτυχώς δοκιμασμένα μέσα καθυπόταξης και διαμόρφωσης των μαζών σύμφωνα με τα συμφέροντα των κάθε είδους ισχυρών: ιδεολογικοί μηχανισμοί όπως η θρησκεία, το σχολείο, η οικογένεια, αλλά και καθαροί εκβιασμοί που προκύπτουν απ’ την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (πρόσεξε τι θα ψηφίσεις γιατί θα βρεθείς χωρίς δουλειά και θα πεινάσεις).
Θα ήθελα τη γνώμη σου.
Σε συνέχεια του προηγούμενου σχολίου μου.
Με βάση τη προηγούμενη αντίρρηση λοιπόν το επιχείρημα συνεχίζει ως εξής:
Αν ποτέ κατορθώναμε τη εισαγωγή των λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών υπό μορφή δημοψηφισμάτων και τα συναφή, θα οδηγούμασταν στην νομιμοποίηση του υφιστάμενου πολιτικοκοινωνικού καθεστώτος και την ισχυροποίηση των θεμελίων του. Το πολύ πολύ να προέκυπτε μια αναγκαστική συναίνεση και ένας ιστορικός συμβιβασμός ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου.
Υποψιάζομαι πως στα προηγούμενα η άποψη του Καστοριάδη δεν θα ήταν και πολύ διαφορετική.
Διονύση
Σε όλο τον δυτικό κόσμο, όλες οι ελίτ, κάνουν ότι είναι δυνατό προκειμένου να μην μπορούν οι πολίτες να εκφρασθούν άμεσα και για οτιδήποτε αυτοί θεωρούν σημαντικό. Ναι, οι ελίτ είναι ισχυρές αλλά δεν είναι παντοδύναμες. Παντοδύναμες τις παρουσιάζουν αυτοί (κυρίως η σταλινίζουσα αριστερά) που εδραιώνουν την δική τους θέση ως αντίβαρο στους απίστευτα ισχυρούς και απάνθρωπους (κατ’ αυτούς) καπιταλιστές. Ναι, τα ΜΜΕ είναι τα τανκς της εποχής μας, ΑΛΛΑ όση προπαγάνδα και αν ασκήσουν υπέρ των ελίτ που εκπροσωπούν δεν μπορούν να διασφαλίσουν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Ένα μέρος της ‘πνευματικής ελίτ΄την χώρας μας πιστεύει ότι το δημοψήφισμα προϋποθέτει πολίτες. ΛΑΘΟΣ το δημοψήφισμα δημιουργεί πολίτες. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε…. Πιστεύεις ότι το τρίτο μνημόνιο (θα έρθει και αυτό….) θα μπορούσε ποτέ να περάσει από δημοψήφισμα; Για εμένα είναι απίθανο. Η πώληση της ΕΥΔΑΠ θα μπορούσε να περάσει από δημοψήφισμα; Το χαράτσι της ΔΕΗ θα μπορούσε να περάσει από δημοψήφισμα; Το πρώτο μνημόνιο αν έπρεπε να περάσει από δημοψήφισμα (και ΘΑ περνούσε) θα ήταν το ίδιο σκληρό;Προφανέστατα ΟΧΙ. ‘Εχω κουραστεί να ακούω ότι οι πολίτες είναι ένας ανόητος, ηλίθιος όχλος που μπορεί πολύ εύκολα να χειραγωγηθεί. Αλήθεια τι είναι πιο εύκολο; Να χειραγωγείς έναν λαό μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια ή να τον χειραγωγείς 4 -5 φορές τον χρόνο για ένα πλήθος συχνά ετερόκλητων ερωτημάτων. Και πότε ο λαός στρέφει την πλάτη του στην πολιτική; Όταν καλείται να ψηφίσει και στην συνέχεια βρίσκεται χωρίς καμιά άμυνα απέναντι στα ‘καθάρματα’ που ψήφισε ή όταν μπορεί να έχει λόγω για το κάθετι το οποίο θεωρεί σημαντικό;
Η θρησκεία, το σχολείο, η οικογένεια, ο στρατός. το εργοστάσιο χρειάζονται για να λειτουργήσουν όπως λειτουργούν ως τώρα (δηλαδή απάνθρωπα…) την εξουσία να μην επιτρέπουν στους ανθρώπους – παιδιά – πολίτες να εκφράζονται. Το δημοψήφισμα είναι για εμένα ακριβώς αυτό. Η δυνατότητα των πολιτών να εκφράζονται. Άμεσα και για ό,τι αυτοί θεωρούν σημαντικό. Τώρα αν κάποιοι αριστεροί ή αναρχικοί δεν θέλουν ο λαός να έχει το δικαίωμα της άμεσης έκφρασης…. με γεια τους με χαρά τους. Αλλά πατερούληδες για να μας σώσουν δεν θέλουμε. Αρκετά σωθήκαμε μέχρι τώρα, δεν νομίζεις; Η δημοκρατία εξάλλου δεν είναι για όλους. Η οποιαδήποτε πραγματική ή φανταστική (δηλαδή μες στον μυαλό της) ελίτ δεν επιθυμούσε, δεν επιθυμεί και ποτέ δεν θα δει με καλό μάτι την έκφραση των πολιτών. Γιατί αν οι πολίτες διεκδικήσουν την ζωή τους, ποιος στο καλό θα είναι ο ρόλος των ελίτ; Πως θα βιοπορισθούν; Ποιον θα κοροϊδέψουν; Πως θα αυτοθαυμασθούν;
Δεν μπορώ να δω πως η άμεση δημοκρατία (δηλαδή το πολιτικό σύστημα το οποίο θα χρησιμοποιούσε σε τοπικό, περιφερειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο το θεσμό του δημοψηφίσματος) θα μπορούσε να ισχυροποιήσει – νομιμοποιήσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ειδικά αν μιλάμε για την Ελλάδα και τα υπάρχοντα φεουδαρχικά κόμματα. Εγώ πιστεύω ότι η πλειοψηφία αυτών των επικίνδυνων, ανίκανων και ανάλγητων πολιτικών ‘μας’ θα λακίζανε. Από μόνοι τους. Μέσα από μια αμεσοδημοκρατική δημοκρατία και τους θεσμούς της θα ξεπηδούσαν δεκάδες άξιοι, εργατικοί και έντιμοι πολίτες – πολιτικοί – νομοθέτες. Άνθρωποι έξω από κόμματα και συντεχνίες. Εσύ και εγώ, ο γείτονας μας που δεν συμπαθούμε αλλά σε κάποια πράγματα είναι καλός (όσο και αν δεν μας αρέσει η φάτσα του), άνθρωποι πραγματικά καλλιεργημένοι, άνθρωποι ‘καθημερινοί’ αλλά με ιδέες, τιτάνες ανθρωπιάς και αγωνιστικότητας όπως η Κούνεβα, ανόητοι οι οποίοι θα χειραφετηθούν πολιτικά μέσα από την εμπλοκή τους με την πολιτική (όπως εγώ), ανιστόρητοι που θα αναγκασθούν να διαβάσουν ιστορία (όπως εγώ), άνθρωποι που έχουν κλειστεί σε έναν μικρόκοσμο (όπως εγώ) και μέσα από την καθημερινή ενασχόληση με τα κοινά θα ανακαλύψουν το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόσμο γύρω τους…….
Ο δικός μου αγώνας είναι να προσπαθήσω (με τα ελάχιστα μέσα και δύναμη που διαθέτω) να δώσω φωνή στο ελληνικό λαό. Το τι θα πει είναι δικό του θέμα. Για κάποιες από τις συζητήσεις που θα ανοίξουνε έχουν τις ιδέες μου και θα τις υπερασπιστώ με πάθος (εκτός αν διαπιστώσω στην πορεία ότι έχω λάθος), ΑΛΛΑ αυτή την στιγμή η κύρια προτεραιότητα μας θα πρέπει να είναι να δώσουμε στους εαυτούς μας την ΦΩΝΗ που μας έχουν αφαιρέσει. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε …….
Η δημοκρατία φίλε Διονύση είναι γιορτή, δεν είναι αγγαρεία. Αρκεί να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, αρκεί να αγαπάς πραγματικά τον άνθρωπο. Και να λες αυτό που έλεγε ξανά και ξανά ο Κορνήλιος….ναι, εμείς – ο καθένας από εμάς – θα αλλάξουμε το Ρωμέϊκο…. εμείς θα κάνουμε ότι και αν μπορεί να γίνει…. εμείς και κανείς άλλος……
Αν ο τόνος μου φαντάζει σε σημεία αιχμηρός έχει να κάνει με την γραπτή έκφραση. Σου ζητώ προκαταβολικώς συγνώμη και σε καλώ να θέτεις πάντα τέτοιου είδους ερωτήματα. Ελπίζω σύντομα να κάνουμε μια τέτοια συζήτηση και να την ‘υποστηρίξουμε’ και με τα απαραίτητα τσιπουράκια.
Να’σαι καλά
Πέτρος
Ευχαριστώ και συμφωνώ.
Παρ’ όλο που θεωρώ πως υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα για τα οποία επιφυλάσσομαι να επανέλθω.
Και βέβαια υπάρχουν ανοικτά ζητήματα και πάντα θα υπάρχουν. Αν κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι ανακαλύψαμε το φάρμακο δια πάσαν νόσο είμαστε χαμένοι…… Αλλά θα επιμείνω γιατί νομίζω ότι είναι καίριας σημασίας, άλλο ποιες είναι και πως θα βρούμε τις λύσεις και άλλο το αν ο λαός δικαιούται, νομιμοποιείται και έχει (πρακτικά) την ευχέρεια να εκφράζεται. Το ερώτημα είναι : δεχόμαστε ότι ο λαός δικαιούται και νομιμοποιείται να αποφασίζει άμεσα για το μέλλον του ή όχι; Αν πιστεύουμε πως ναι αγωνιζόμαστε για αυτό. Αν η απάντηση μας είναι όχι, ‘απολαμβάνουμε’ την παρούσα κατάσταση….
Να επανέλθεις, αλλά από κοντά. Μην ξεχνάμε ότι δημοκρατία χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει. Και με τα καταραμένα τα πληκτρολόγια και τα ποντίκια δεν τα πάω καθόλου καλά.
Ίσα ίσα που τα πας περίφημα. Προσωπικά το γραπτό λόγο τον εμπιστεύομαι περισσότερο γιατί είναι πιο απαιτητικός και scipta manent. Eίμαι παρορμητικός στο προφορικό. Μου ξεφεύγουν διάφορα και η βελτίωση της σκέψης μου είναι πιο αργή.